Laat mij in die waan

De trein is al een tijd geleden vertrokken op de plek waar wij uit moesten stappen. Eenmaal uit de trein gestapt, stapten wij weer in het leven. Vaak denk ik nog terug aan die trein wat onze trein was geworden. Zo veilig, zo vertrouwd en ons leven speelde zich af in die trein. Het doet soms pijn om te beseffen dat we nooit meer plaats zullen nemen in die trein. Het lijkt net of ik af en toe het fluitje hoor van de conducteur, wat wil ik graag een kaartje kopen en wat kan ik lichtelijk in paniek raken dat ik niet meer in de trein zit. Het is een proces, afscheid nemen. Niet zo gek als ik bedenk dat het ons leven was. Terug zijn in de wereld is lastiger dan ik had kunnen bedenken.

Naast het afscheidsproces voel ik ook steeds vaker dat het nog kan. Niet met de trein maar met een ander vervoersmiddel. Het maakte mij niet uit waarmee ik de eindbestemming zou bereiken als ik het maar bereik. Ik durfde voorzichtig weer te dromen. Na alle teleurstellingen was er toch nog hoop, voelde ik weer de hoop. Alleen was het nog een reis zonder specifieke details. Het was allemaal nog onduidelijk maar het begin was daar.

Het rots-vaste vertrouwen groeide. Ik geloofde weer in mezelf en durfde mij open te stellen voor een ander vervoersmiddel. Maar vooral dat ik het kan om opnieuw op reis te gaan. Ook al zou ik zelf de brug moeten bouwen. De dromen werden steeds groter, mooier en werkelijker. Ik was er klaar voor.

Toch was ik mij bewust dat ik ook kan breken. Dat het een keer ophoud. Een angstig beeld maar zeker wel de realiteit. Hoe meer ik mij ging verdiepen in een nieuwe reis, steeds vaker zag ik dat het zwaarder, langer en ingewikkelder zou worden. Misschien ben ik wat naief maar ik kon nog steeds ook de mooie kanten zien. Weer op reis, weer ontdekken, nieuwe herinneringen maken en met als doel nog steeds onze droom. De reis waarvan ik ook zeker weet dat ik soms moet stoppen, urenlang misschien wel dagen of weken moet wachten, mij moet aanpassen, mijn leven niet altijd zelf meer in hand kan hebben en op vreselijke plekken kom maar toch kan ik nog steeds het kleine geluk zien. Misschien omdat het zo donker is dat de lichtpuntjes nog beter zichtbaar zijn. Het verlangen is té groot en lijkt alleen maar groter te worden.

Vandaag was het dan eindelijk zover. Ik had een afspraak met de reisplanner. Eindelijk zou ik meer duidelijkheid krijgen over de nieuwe reis. Even twijfelde ik maar toch was ik vastbesloten. Het voelde heerlijk om terug te zijn op het reisbureau. Ik kende de medewerkers en zij mij. Eindelijk iets vertrouwds. Ik was er klaar voor om onze nieuwe reis uit te stippelen.

Eindelijk zat ik dan tegenover de reisplanner die onze vorige reis heeft gepland en ook alles weet over een volgende reis. Samen met een stagiaire die leergierig alles wilde weten hoe het in zijn werk ging zaten we in een apart kamertje. Ze was net zo aandachtig als ik was. Beiden keken we indringend naar de ervaren reisplanner. Er zijn twee opties niet dat ik mag kiezen maar er moet nog onderzocht worden welke op optie het beste bij ons past. Dat is een eerste stap. Er moet gekeken worden of mijn man niet wagenziek of zeeziek is. Dat zou zonde zijn als we op reis zijn en de reis halverwege moeten staken. Gelukkig kunnen ze het testen en volgende week zal dat al plaatsvinden. Dan word er voor ons besloten wat het beste bij ons past.

De reisplanner gaat door met het gesprek. We gaan iets dieper op de mogelijkheden in. Dan hoor ik hem zeggen dat er een reële kans is dat we de eindbestemming zullen halen maar dat er ook een reële kans is dat we niet onze bestemming halen waar we zo van dromen. 'Dit is jullie laatste kans om de eindbestemming te behalen' zegt hij met een strakke blik. ' Dan is het over en kunnen we niets meer voor jullie doen'. Daar zijn we ons van bewust, heel erg van bewust. Daarom is deze reis ook zo speciaal en tegelijkertijd zwaar beladen. Toch moet ik even slikken. Komt het keihard binnen. Met een brok in mijn keel praten we verder. Hoe bewust ik mij ook ben dat dit onze laatste vervoersmidel zal zijn en het geen garantie bied dat we ook daadwerkelijk de eindbestemming zullen halen, het kwam keihard binnen. Misschien omdat iemand anders het hardop uitsprak of juist hij, onze reisplanner? Ik weet het niet maar het raakt mij nog steeds. Het liefst had ik mijn oren dicht gedaan of gesmeekt of hij mij in die waan wilde laten. ' Toe, laat mij in die waan'. Laat me geloven, dromen en hoop hebben in deze reis. Even wil ik geen realiteit, er niet aandenken dat onze droom hierna uit elkaar spat maar al mijn hoop vestigen op de reis. Er oneindig in opgaan en als het kan ervan genieten. Laat mij dit zelf beleven. Hij is bang, bang dat ik hem zal beschuldigen dat hij het niet heeft gezegd. Hij beschermt zich zelf. Zo ervaren als hij is weet hij dat dit het beste is. Ik slik, ik slik het allemaal in.

Niet veel later sta ik aan de balie met een handvol folders. En het advies om zelf te gaan speuren zodat we goed voorbereid een volgend gesprek in kunnen gaan. Net of ik dat niet heb gedaan. Heel wat boeken, tijdschriften en sites heb ik verslonden en bespeurd. Ik zou zo een examen kunnen afleggen. Ik weet ook heel goed wat mijn voorkeur heeft, wat ik graag wil en hoe. Toch is het misschien goed om nogmaals alles door te spitten en te onderzoeken. Aan de balie mag ik plaatsnemen. De test voor mijn man wordt ingepland en er wordt een afspraak gemaakt om eindelijk de reis echt vorm te gaan geven. Met een tas vol spullen verlaat ik het reisbureau.

Eenmaal thuis barst ik uit in tranen. Ik weet dat het nog niet is afgelopen. Dat er een nieuw begin is, dat er een nog onbeschreven reis in het vooruitzicht staat. Toch is de wereld hard. Hoor ik steeds de woorden van de reisplanner opnieuw. Dit nieuwe begin heeft ook een einde. We kunnen niet oneindig blijven reizen. Hoe graag we ook zouden willen. Hierna houdt het op. We hebben twintig procent kans dat het zal slagen. Het klinkt weinig, het is weinig maar het is een kans. Hoe angstig en verdrietig ik ook ben ik grijp deze reis met beide handen aan.